ANLAMLANDIRMA UĞRAŞI

Zaman kavramını çok seviyorum, düşündükçe içinde eriyecek, yok olacak kadar, felsefesiyle zihnimi yoracak kadar. Her şeyi zamana hapsediyorum, her şey zamanın esiri. Alemde ne varsa hepsi zamanın çemberinde devr-i daim halinde. Hep bir
dönüş varsa niçin başımız dönmüyor, yerçekimi ayaklarımızı bağladığından olsa gerek.
Hep bitirdiğimiz noktadan başlayıp, başladığımız noktada bitiriyorsak , bu dairesel hareketin ister istemez bir parçasıysak , son durak nerede, nerede biter bu yollar, bu zaman dilimleri? Bittiği an nefes de durur mu, akan kan damarda kurur mu, yorulur mu ruhlar ölüme yatar mı? Tam zaman kilitleyince kapılarını, bitince dünyayla bağı, zamansızlık başlar mı? Kimin havsalası kaldırabilir bu ağır yükü? Düşünüp de beyin hücresi ölmeyen canlı var mıdır? Zamansız, sonsuz bir hayatın içinde olma düşüncesi kimlerin uykularını kaçırır, kimleri yatağından kaldırır? Cinnetin eşiğine getirir mi kimseyi?
Zamanın kıvrımları, yolları ve dönemeçleri... Kimi maziyle dertli, kimi gelecekle hesaplı arada anı yaşayan... Zaman bir mengene gibi açılıp daraldığında ve birden kapandığında yüzümüze, yüzümüzle mi yüzsüzlüğümüzle mi varacağız zamansızlığın eteğine?
Ben var olan zamanların hesabını tutarken , var olmayan Kaf Dağı'nın, Zümrüdü Anka 'nın , o evvel zamanların içinde kaybolmak isterdim, hesapsız ve korkusuzca. Yok olmak, var olmaktan kolay olsa gerek. Hiçliğin içinde bir hiç gibi kaybolmak ama eğer varsak -ki düşünüyorum öyleyse varım- varlığın divanına gitmeli, yerlere kapanmalı, azığım, suyum ve heybemde ne varsa umudun kapısında beklemeliyim.
Dünüm, bugünüm, geleceğim...Hepsi virane diyarımı süslesin, ben geniş zamanla divane diyarıma yalın ayak gelme gönüllüsüyüm ama ne zaman?...

tablo Salvador Dali' den...